TOEVAL BESTAAT NIET – BESTAAT TOEVAL NIET?

een opmerkelijk verhaal

English version on following link: Coincidence or not

TOEVAL BESTAAT NIET – BESTAAT TOEVAL NIET?

Tijdens cruisen kom je weleens dingen tegen waarvan je je kan afvragen of bovenstaande stelling correct is.

Je komt bij het inchecken mensen tegen die je hartelijk groeten en heel amicaal vragen hoe het nu is. Kennen we jullie nou van de Rotterdam of de Prinsendam? Vragen we dan maar. Het antwoord blijkt dan te zijn: zowel de Rotterdam als de Prinsendam. Blijkt dat je, zonder het te weten, drie keer achter elkaar met dezelfde mensen op een cruise zit. Dat gebeurt dan één keer. Dat lijkt dan op toeval. Maar ja, dan kom je een paar cruises later weer andere mensen tegen. “Hallo, leuk jullie weer te zien.” Was het nou de Volendam of de Maasdam? Nou, de Volendam en de Maasdam en nu dus de Prinsendam. Toeval? Maar dan zit je op de Prinsendam en loop je prominent met de polo van Vereniging de Lijn. Word je aangesproken door diverse mensen die dan ook lid van de Vereniging zijn. Toeval? Kan zijn. Vervolgens ga je verder praten met die mensen en zit er bij ieder wel een hele Holland Amerika Lijn geschiedenis achter. Leuk, maar kunnen we niet iets regelen aan boord wordt er dan gevraagd. Uiteraard. Maar iemand moet dan iets regelen. Ja, vijf keer raden wie….. Misschien een diner met zijn allen? De Hotelmanager vindt het ook een leuk idee om het door ons voorgestelde diner te organiseren met de hele groep. Daarom wordt op een avond de “Captains table” vrijgemaakt en zitten we met tien mensen, allen met een HAL-achtergrond aan tafel. De Dining room manager vond het ook curieus en ondervroeg iedereen naar zijn achtergrond bij de HAL. Twee mensen met een varende achtergrond en drie van kantoor. Met de vrouwen erbij dus tien. Na afloop zijn er foto’s gemaakt bij het schilderij van de Prinsendam in het trappenhuis. Maar ja, toevallig zagen andere mensen deze zeer gezellige bijeenkomst en die blijken toch ook weer lid van de Vereniging te zijn. Maar die waren te laat. De cruise was bijna voorbij. Op de vaste tafel in de dining room zaten we op de Prinsendam deze reis met allemaal Amerikanen. Die hadden allemaal al veel cruises met de Lijn gemaakt, zelfs op de oude ss Nieuw Amsterdam en de ss Rotterdam. Zij vertelden dat het in het verleden wel voorkwam dat er een officier bij hen aan tafel zat. Kan dat niet weer geregeld worden? Uiteraard. Wie moet het regelen? Ja, vonden ze, degene met de meeste binding met de Lijn. Daarom maar weer naar de Hotelmanager. Die vond het ook een leuk idee. Zodoende zaten we op de laatste avond van de cruise in de dining room met een uiteraard Nederlandse 3^e stuurman. Na uitwisseling van beleefdheden en de vraag waar je vandaan komt, bleek hij vijf straten verder te wonen als wij en wij zijn halve familie kennen. Toeval? U zegt het maar.

(lees verder onder de foto's)

Maar het meest toevallige maakten we mee op de Maasdam in februari/maart van 2019 op een cruise van Singapore richting Hong Kong en terug. Na vertrek van Harbour Front in Singapore, langs Sentosa Island en het mooie en karakteristieke Marina Bay Sands richting Kuantan in Malaysia en verder naar Laem Chabang in Thailand, Sihanoukville in Cambodja, drie havens in Vietnam naar Hong Kong en via Vietnam weer terug naar Singapore. Er was een zeer fraaie Cruise Director aan boord. Haar naam was K.K. Robbins, roepnaam KK (KayKay). Op 27 februari 2019 hadden we een overnight in Halong Bay, Vietnam. Die avond staat zij in de Showroom at Sea op het toneel voor een aankondiging terwijl zij die morgen in het mistige Halong Bay nog niet wist wat zij zou moeten aankondigen. Zij begint zoals altijd eerst met de vraag hoe het publiek deze dag had ervaren. Ondanks de mist was bijna iedereen wel positief. Maar daarna begint zij niet met de aankondiging van de optredende artiesten, maar begint een heel ander opmerkelijk verhaal. Zij begint te vertellen over 22 november 1963. Zeker bij de Amerikaanse passagiers brengt dit een schok teweeg omdat dit de dag is dat President J.F.Kennedy is vermoord in Dallas, Texas. Cruise director K.K. en haar ondertussen overleden moeder, Kathey Atkinson komen ook uit Dallas. Zij gaat verder met te vertellen dat zij niet weet waarom zij het onwerkelijke verhaal over haar leven en die van haar moeder op een morgen een paar dagen daarvoor aan iemand zou vertellen. In haar zevende jaar als Cruise Director bij de Holland America Line vroeg ze zichzelf af hoe het verder moest met haar leven. Aan boord van een cruiseschip kwam ze in de hele wereld, maar nauwelijks tijd om er iets van te zien. Zij liet aan wat mensen kopieën zien van de voorpagina van de Dallas Times Herald van 23 november 1963, waarop een betraand 12-jarig meisje buiten Parkland Hospital te zien was die reageerde op nieuws over de dood van de president. Het iconische beeld, gemaakt door fotograaf Eamon Kennedy zou het collectieve verdriet van de United States symboliseren. Het meisje op de foto, Kathey Anderson, was haar moeder.

Een paar dagen later zat ze haar emails te checken toen de twee fotografen, Paul Hill en zijn zakenpartner Maria Falconer die ook aanwezig waren toen ze het verhaal over haar moeder vertelde opgewonden op haar deur klopten.

“We hebben iemand gesproken die je graag zou ontmoeten” vertelden zij. De twee fotografen haastten zich met K.K. naar de Dining room waarbij KK werd voorgesteld aan een man van in de tachtig: Eamon Kennedy, de fotograaf die de moeder van KK had “gevangen” op een historische foto. Robbins voelde de koude rillingen door haar lichaam glijden. De fotografen kregen die avond ook een keer de gelegenheid om in de dining room te dineren. Tijdens het diner raakten ze in gesprek met de mensen van het volgende tafeltje. De fotografen vroegen naar de carrière van de man en kwamen erachter dat hij voor een krant in Dallas had gewerkt. Nou, dat is toeval, zei Hill, en merkte op dat K.K. Robbins, de cruise director van het schip, ook uit Dallas kwam. Hij zei zelfs dat ze onlangs nog had gesproken over hoe haar moeder het onderwerp was geweest van een voorpagina-beeld na de moord op JFK.Hill vroeg de man: Was je er toen? Kent u de fotograaf die hem heeft gemaakt?"Ja, dat was ik," antwoordde Eamon Kennedy. "En je praat nu tegen hem."

De volgende avond vertelde K.K. Robbins ons dit opmerkelijke verhaal in de Showroom at Sea, waarna Eamon Kennedy ook op het podium kwam.

Eamon en zijn vrouw hadden al een jaar interesse in de cruise met de Maasdam, maar pas drie weken van tevoren geboekt.

Zijn opmerkelijk verhaal was alsvolgt:

Het was 22 november 1963 en de 29-jarige fotograaf van Dallas Times Herald maakte zich zorgen over de donkere wolken boven zijn camera's terwijl hij en verslaggever Bob Feley zich klaarmaakten voor de komst van president Kennedy naar Dallas Love Field.De in Ierland geboren fotograaf had zich in 1962 in Texas gevestigd nadat hij naar de VS was verhuisd. Hij wilde het land graag zien en kocht een busticket van Miami naar San Francisco. Maar nadat hij ijzige wegen bereikte in Alabama, besloot hij een stop te maken in Dallas. Dagen later vond hij een baan bij de Dallas Times Herald.Nu was hij hier, tijdens het wervelwindbezoek van de president. De lucht klaarde op precies op het moment dat Air Force One binnenkwam en duizenden mensen wachtten om de president te zien.Daarna lunchte het Times Herald-duo in een nabijgelegen Chinees restaurant, voor hun taak om na een paar uur het vertrek van de president uit Love Field te verslaan. Een serveerster snelde naar hen toe en vertelde hen dat Kennedy was neergeschoten.De twee gingen naar Parkland, waar Eamon Kennedy bij de eerste hulp ging staan. Toen hij hoorde mompelen dat de president dood was, ging hij naar binnen maar werd afgewezen door agenten van de Geheime Dienst en maar wel vice-president Lyndon B. Johnson kon fotograferen die hij ineens door een zijdeur naar buiten zag stormen. Eamon Kennedy verhuisde naar het kleine grasveld buiten de ER, waar tientallen angstig wachtte op nieuws over de toestand van de president. Een officier kondigde aan dat de president was overleden en Eamon Kennedy begon selectief plaatjes te schieten, ingehouden door de realiteit van pre-digitale camera tijdperk.

"Je kunt niet gewoon blijven fotograferen zoals je vandaag kunt", herinnert Kennedy zich, die samen met vrouw Louise in Plano woont. "Het rolletje zou op een cruciaal moment vol zijn. Je hebt 36 opnamen en dan is het voorbij."Hij richtte zijn lens op de menigte. Het meisje, zegt hij, was gewoon een gezicht in de menigte; hij kreeg niet eens haar naam.Later diende hij de foto in bij zijn redacteuren met een half dozijn andere afdrukken voor mogelijke publicatie, niet denkend dat het zo bijzonder was. In plaats daarvan zou het beeld van een radeloos jong meisje, handen samengevoegd als in gebed, op de voorpagina komen en over de hele wereld worden gepubliceerd."Het legde vast wat de natie voelde", zegt Robbins vervolgens. "En nog belangrijker, wat Dallas voelde.""De foto werd niet alleen een symbool van het verdriet en de schok van Amerika, maar van de hele wereld."

Een paar dagen erna waren een vrouw en een meisje op zoek naar meerdere exemplaren van de editie van 23 november wat werd opgemerkt door de toenmalige redacteur Vivian Castleberry. Toen Castleberry vroeg waarom ze er zoveel wilden, antwoordde Wilda Atkinson: "Dat is mijn dochter op de voorpagina." "Dat is hoe we erachter kwamen wie ze was", zegt Eamon Kennedy, die gefotografeerd zou worden met Kathey in een verhaal dat Castleberry schreef kort nadat hij de 12-jarige aan de wereld introduceerde. Bij Eamon Kennedy's huis in Plano liet de voormalige fotograaf van Dallas Times Herald een foto van zichzelf zien met Kathey Atkinson uit het boek van 1999 van Atkinson, Grief of a Nation: Kathey's Story. In de maanden er na zou Eamon Kennedy het proces van Jack Ruby en de weduwe van Lee Harvey Oswald, Marina, fotograferen, maar geen enkele afbeelding had ooit zoveel duurzame kracht als zijn foto van Kathey Atkinson. Voor een meisje dat opdook in een tweed-trui die gespijbeld had van school om de first Lady en de President te begroeten, zou het Kathey voor altijd aan de Kennedy's binden. Zestien jaar later zou ze worden uitgenodigd voor de inwijding van de John F. Kennedy Presidential Library in Boston, waar ze achter Jackie Onassis zat. Atkinson hield van haar band met de Kennedy's en bracht die trots ook bij dochters KK en Katrina, zelfs toen zij uit elkaar groeiden.

Atkinson verliet Dallas in 1991. Acht jaar later publiceerde ze een boek over haar jeugdervaring, genaamd Grief of a Nation: Kathey's Story.Kathey Atkinson, wiens tranen symbool werden van het verdriet van de natie over de dood van JFK, sterft op 61-jarige leeftijd aan kanker op 1 mei 2013. 

De foto van Eamon Kennedy is worldwide gepubliceerd, echter voor zover wij na kunnen kijken in de digitale archieven van de Nederlandse kranten, niet in Nederland.

Wat nou als? Wat als Robbins haar verhaal nooit had verteld? Wat als de twee fotografen er niet waren geweest? Wat als ze niet naast de Kennedy's hadden gezeten tijdens het eten? Wat als de Kennedy's de cruise niet hadden gemaakt? "Het was een ongelooflijk toeval dat al deze dingen gebeurden", zegt Kennedy. "En hier waren we 55 jaar later, rondzwervend in de Zuid-Chinese Zee." Voor hem was dit een demonstratie van de blijvende invloed van de foto wat zowel griezelig was als bevestiging van de legendarische bloei van zijn carrière. Voor Robbins was het moment heel emotioneel. De plotselinge dood van de moeder achtervolgde haar met een gevoel van onafgemaakte zaken. K.K. en haar zus hebben ondertussen Eamon Kennedy en zijn vrouw bezocht in hun Plano-huis, waar de fotograaf hen ondertekende exemplaren van de afbeelding presenteerde. "Ik ben een gelovige en dat dingen zijn bedoeld zoals onze wegen uiteindelijk gaan," zegt Robbins. "Dus voor mij was dit alleen maar een bevestiging dat ik precies was waar ik moest zijn. We wisten in die ene seconde dat het allemaal moest gebeuren." Toeval? U zegt het maar.

Dat wij met de dochter van Kathey op de cruise zaten, is dat toeval? U zegt het maar. Dat we Eamon Kennedy hebben leren kennen, is dat toeval? U zegt het maar

COINCIDENCE OR NOT ?

English version on following link: https://www.ernstlohmann.nl/index.php/holland-amerika-lijn/historie-en-verhalen/coincidence-or-not